Chyba wszystkie klasztory miały kiedyś browary i warzyły piwo, aczkolwiek zależnie od reguły, warzyli je sami mnisi lub najęci piwowarzy.
Trzeba pamiętać, że to mnisi mieli największy wkład w rozwój technologii piwowarskich w wiekach średnich. Opracowali wiele własnych receptur. Siłą klasztorów była umiejętność ciągłego doskonalenia receptur i ich zapisywania, możliwość doboru i starannej selekcji składników oraz warunki w postaci odpowiednich zabudowań, ujęcia wody i urządzeń.
Piwa klasztorne były produkowane na potrzeby własne, a nadwyżki sprzedawano.
Piwo była napojem codziennym zapewniającym bezpieczne zaspokojenie pragnienia w czasach licznych epidemii, braku higieny i odpowiednio uzdatnionej, filtrowanej wody. W procesie produkcji było ono gotowane wraz z użytą do zacierania i ekstrakcji wodą, a proces fermentacji, połączony z wytworzeniem alkoholu i obniżeniem pH, zapewniał względną stabilizację mikrobiologiczną. Przydziały dzienne piwa w zakonach sięgały nieraz kilku litrów. Podobne zasady dotyczyły pracowników innych dawnych browarów, a wszystko to z dbałości o zdrowie. Podobną rolę codziennego, podstawowego, najbardziej bezpiecznego dla zdrowia napoju, pełnił rozcieńczony rum na dawnych statkach.
Obraz przedstawia widok klasztoru od strony południowo zachodniej. Na pierwszym planie zabudowania gospodarcze, wśród których znajdował się browar.
W wypadku Browaru Karmelitów pewnie nie miał ona takiej sławy i renomy, jak ten bernardyński.
Karmelici mieli wiele konfliktów z bydgoskimi mieszczanami, spór z bernardynami, a później także z pruskimi władzami.
Tu zabudowania klasztoru na mapkach:
Mnich warzący piwo.
Bo budynki poklasztorne przeznaczono na seminarium ewangelickie.